မိုးေတြ ညိဳ႕လာရင္ ဟာ ထီးကေလးတစ္ေခ်ာင္းတည္း ႏွစ္ေယာက္အတူ
တြဲမေဆာင္းျဖစ္လိုက္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို သတိရေစခဲ့တယ္။ လက္ပတ္နာရီကေလးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကည့္ၿပီး
ျပန္ၾကရေအာင္ေလ လို႔ ခဏခဏ ေျပာတတ္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေပါ့။ မိုးေတြ ညိဳ႕လာရင္ ဟာ
အဲဒီမ်က္၀န္းညိဳညိဳေတြအစား အံု႔မိႈင္းေနတဲ့ တိမ္ေတြကိုပဲ အျပစ္ဆိုမိေစတာပါပဲ။ စိတ္ကူးထဲ
မိုးသားေတြ တအံုတဖြဲ႕ႀကီး ညိဳ႕တက္လာတယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႔ရက္ကေလးေတြ မိုးမည္း
မရြာ စကားနဲ႔အတူ လြင့္ပ်ယ္ ေပ်ာက္သြား..။ မိုးေတြ ညိဳ႕လာရင္ ဟာ စက္ဘီးကေလးေနာက္က ကယ္ရီယာခံုကေလးမွာ
ေပါ့ပါးၾကည္လင္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ကို အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္မွ ခုန္ဆင္း ထြက္ေျပးေစခဲ့တယ္။
မမွီႏိုင္မွန္းသိသိနဲ႔ ေျပးလိုက္ခဲ့သူအတြက္ မိုးေတြ ညိဳ႕လာရင္ ဟာ ရုပ္ရွင္ဆန္လြန္းခဲ့ပါတယ္။
တကယ္ဆိုရင္ လူတစ္ေယာက္မွာ ေျပးပုန္းဖို႔အတြက္ ၀ပ္က်င္းကေလးတစ္ခုေလာက္ေတာ့ရွိသင့္ေကာင္းရဲ႕..။
အနည္းဆံုး စုတ္ျပတ္ေပေရေနတဲ့ ၀ပ္က်င္းေဟာင္းေလးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ တကယ္ကို လိုအပ္ပါတယ္။
၀မ္းနည္း အားငယ္လာတဲ့အခါ တစ္ကိုယ္တည္း တိတ္ဆိတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ေပါ့။ အေမွာင္ထုထဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္
စုန္းစုန္းႏွစ္ပစ္လုိက္ဖို႔ေပါ့။ အထီးတည္း ငိုေၾကြးပစ္လိုက္ဖို႔ေပါ့။ မ်က္ရည္စေတြကို
လက္ခံုနဲ႔ ပြတ္သုတ္ၿပီးတဲ့အခါ အရူးတစ္ေယာက္လို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာပစ္လိုက္ဖို႔ေပါ့။
ရယ္သံမဆံုးခင္ လူးလိမ့္ဟစ္ေအာ္ပစ္လိုက္ဖို႔ေပါ့။ မိုးေတြ ညိဳ႕လာရင္ အဲဒီ၀ပ္က်င္းကေလးထဲ
စိတ္ေရာကိုယ္ပါ က်ံဳ႕၀င္ေသးငယ္ပစ္လိုက္ဖို႔ေပါ့။
မိုးေတြ ညိဳ႕လာရင္ ဟာ ကိုယ္ပိုင္ဥယ်ာဥ္ထဲက တိမ္သားရုပ္ကေလးေတြကို
ပုပ္သိုးညစ္ထိုင္းသြားေစသလို၊ ရာသီအလိုက္ပြင့္တဲ့ ပန္းေတြကိုလည္း သတိရမိေစတာပါပဲ..။
တစ္စံုတစ္ဦးရဲ႕ ဆံႏြယ္လွလွေလးေတြထက္ ပန္ဆင္ခ်ိတ္တြယ္မေပးလိုက္ရတဲ့ ပန္းကေလးေတြကိုေပါ့။
ေသဆံုးသြားတဲ့ ရနံ႔ေတြရဲ႕ က်ိန္စာဟာ တံု႔ဆိုင္းေလးလံခဲ့တဲ့ ကိုယ့္လက္ေတြကို လာစူးတယ္။
ေ၀းကြာျခင္းၾကယ္ေတြကို နင့္နင့္သည္းသည္း ေရတြက္ေနရ..။ ၀ိုးတ၀ါးမ်က္ႏွာေလးကို သိပ္သိပ္သည္းသည္း
လြမ္းဆြတ္ေနရ..။ ပူေလာင္ျခင္းကိုမွ သစ္သီးထင္မွတ္သူ ဟာႏုမာန္ဟာ ကိုယ္ပါပဲ..။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ တမ္းတေန႔စြဲေတြ ေဖာင္းပြမလာခင္ အခ်ိန္ေတြကို
Counter Clockwise လွည့္မယ္။ ျပန္လည္က်ံဳ႕၀င္ေသးငယ္လြန္းသြားမွ ရပ္ပစ္ ပံုမွန္ေစမယ္။
မဟာေပါက္ကြဲမႈႀကီးျဖစ္ပြားတဲ့အခါ မင္းႏွလံုးသားထဲက အဦးဆံုးထြက္ေျမာက္လာမွာ ကိုယ္ေပါ့..။
မိုးေတြ ညိဳ႕လာရင္..။
ေႏြရိပ္
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.