Sunday, January 7, 2018

ညီမေလးသို႔ (၃)

နာက်င္မႈမွာလည္း Comfort Zone ရွိတယ္သိလား။ နာက်င္စရာေတြထဲ သာယာမိေနတာမ်ိဳးေလ။
ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ပစ္လိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ကို ညီမေလးက ခ်က္ခ်င္းေမာ့ၾကည့္လာသည္။ ကိုယ့္ေရွ႕လက္တကမ္းေလာက္မွာ ရွိေနေပမဲ့ အေဝးႀကီးမွာ ေရာက္ေနသလိုမ်ိဳး မ်က္ဝန္းေတြက မႈန္ရီေနသည္။ ထိုမ်က္လံုးမ်ားက ညီမေလးႏွင့္ က်ေနာ္ တကယ္ႀကီးေဝးခဲ့ၿပီဆိုတာကို ေက်ာက္သားခြ်န္ျမေတြလို တနစ္နစ္ ထိုးစိုက္ေျပာျပေနသလို..။

ေခါင္းငံု႔ထားေပးပါလား ညီမေလးရာ ဟု စိတ္ထဲကစကားသံေတြ ႏႈတ္မွထြက္က်ကုန္သည္လား က်ေနာ္ မသိေတာ့။ က်ေနာ့္ ခႏၶာအစိတ္အပိုင္းတခုခု ဟာခနဲျဖစ္သြားသလို ညီမေလး၏ ေခါင္းကေလး ခ်က္ခ်င္းငံု႕က်သြားေလသည္။ နာက်င္မႈ Comfort Zone ထဲ ခဏေမ်ာသြားၿပီးမွ ေျပာလက္စစကားတို႔ကို က်ေနာ္ဆက္လိုက္၏

အဲလိုပါပဲ ညီမေလးရာ အကိုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ျပန္တိုက္ထားတဲ့က်ိန္စာေတြထဲသာယာေနမိတဲ့ မီးခြက္အစုတ္ကေလးတလံုးျဖစ္ေနခဲ့တာ။ ေဆြးတယ္ေဆြးတယ္ဆိုၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ အဲဒါကိုတကယ္ယံုသြား နာက်င္ေနတဲ့ ေရအိုးေအာက္က ကရြတ္ေခြကေလးလိုေပါ့။ ေျမ႕ေျမ႕ကေလး ေဆြးေနခဲ့တာ။
က်ေနာ့္နားထဲ ညီမေလး၏ သက္ျပင္းရိႈက္သံသဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္ထင္၏။ ေလသံကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိန္း၍ ဆက္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ မရ။ စကားထဲ တုန္ခါလိႈင္းေတြ ဝဲသြား၏။ ေခါင္းငံု႔ထားေသာ ညီမေလးကို ဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေလာက္သည္အထိ နာက်င္လာရျခင္းမွာ ေခါင္းကို တဖက္သို႔ က်ေနာ္ တိမ္းပစ္မိပါသည္

ေဝးခဲ့ၿပီအသိကို က်ေနာ့္ႏွလံုးသားေရွ႕ တပ္အပ္ကိုယ္ထင္လာျပေသာ ညီမေလး။ ကမ္းကို လာပုတ္ၿပီး စြန္႔ခြာသြားေသာ လိႈင္းၾကက္ခြပ္မေလး။

ထြက္ခြာသူက ပိုနာက်င္ရတယ္ဆိုတဲ့စကားကို တေယာက္ေယာက္ေျပာဖူးတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ညီမေလးကိုျဖင့္ မနာက်င္ေစလိုပါ။

ကုန္ဆံုးခါနီးဆည္းဆာတခု၏သက္တမ္းကိုလည္း ဆြဲမဆန္႔လိုေတာ့။ သူ႔အတိုင္း လွေနတာကေလး၊ အဲဒီတဒဂၤကေလးကိုပဲ စိတ္အတြင္းသားထဲ တဆံုးထိရိႈက္လို႔.. ႀကိဳးေျပေနေသာ ဖိနပ္အျဖဴကေလးကို ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ က်ေနာ္ စည္းေႏွာင္ေပးခဲ့ပါသည္။ တံခါးတခ်ပ္ပြင့္သြားတဲ့အခါ အျခားတဖက္မွာ တျခားေသာအခ်ပ္ကေလးဟာ ပိတ္သြားခဲ့ေပါ့။ နာက်င္ဖြဖြ။

No comments:

Post a Comment

Note: Only a member of this blog may post a comment.