နာက်င္မႈမွာလည္း
Comfort
Zone ရွိတယ္သိလား။ နာက်င္စရာေတြထဲ သာယာမိေနတာမ်ိဳး
ေလ။
ေျပာလက္စ စကားကို ရပ္ပစ္လိုက္တဲ့ က်ေနာ့္ကို ညီမေလးက
ခ်က္ခ်င္းေမာ့ၾက
ည့္လာသည္။
ကိုယ့္ေရွ႕လက္တက
မ္းေလာက္မွာ
ရွိေနေပမဲ့ အေဝးႀကီးမွာ ေရာက္ေနသလိုမ်ိဳ
း မ်က္ဝန္းေတြက မႈန္ရီေနသည္။
ထိုမ်က္လံုးမ်ား
က ညီမေလးႏွင့္
က်ေနာ္ တကယ္ႀကီးေဝးခဲ့ၿ
ပီဆိုတာကို
ေက်ာက္သားခြ်န္ျ
မေတြလို တနစ္နစ္
ထိုးစိုက္ေျပာျပ
ေနသလို..။
ေခါင္းငံု႔ထားေပ
းပါလား
ညီမေလးရာ ဟု စိတ္ထဲကစကားသံေတ
ြ
ႏႈတ္မွထြက္က်ကုန
္သည္လား က်ေနာ္
မသိေတာ့။ က်ေနာ့္ ခႏၶာအစိတ္အပိုင္
းတခုခု ဟာခနဲျဖစ္သြားသလ
ို ညီမေလး၏ ေခါင္းကေလး
ခ်က္ခ်င္းငံု႕က်
သြားေလသည္။
နာက်င္မႈ Comfort Zone ထဲ ခဏေမ်ာသြားၿပီးမ
ွ ေျပာလက္စစကားတို
႔ကို က်ေနာ္ဆက္လိုက္၏
။
အဲလိုပါပဲ ညီမေလးရာ အကိုလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ
္ျပန္တိုက္ထားတဲ
့က်ိန္စာေတြထဲသာ
ယာေနမိတဲ့ မီးခြက္အစုတ္ကေလ
းတလံုးျဖစ္ေနခဲ့
တာ။ ေဆြးတယ္ေဆြးတယ္ဆ
ိုၿပီး ေနာက္ဆံုးမွာ
အဲဒါကိုတကယ္ယံုသ
ြား နာက်င္ေနတဲ့
ေရအိုးေအာက္က ကရြတ္ေခြကေလးလို
ေပါ့။
ေျမ႕ေျမ႕ကေလး ေဆြးေနခဲ့တာ။
က်ေနာ့္နားထဲ ညီမေလး၏ သက္ျပင္းရိႈက္သံ
သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္
ရသည္ထင္၏။ ေလသံကို အတတ္ႏိုင္ဆံုးထိ
န္း၍ ဆက္ေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္သည
္။ မရ။ စကားထဲ တုန္ခါလိႈင္းေတြ
ဝဲသြား၏။ ေခါင္းငံု႔ထားေသ
ာ ညီမေလးကို ဆက္မၾကည့္ႏိုင္ေ
လာက္သည္အထိ နာက်င္လာရျခင္းမ
ွာ ေခါင္းကို တဖက္သို႔ က်ေနာ္
တိမ္းပစ္မိပါသည္
။
ေဝးခဲ့ၿပီအသိကို
က်ေနာ့္ႏွလံုးသာ
းေရွ႕
တပ္အပ္ကိုယ္ထင္လ
ာျပေသာ ညီမေလး။
ကမ္းကို လာပုတ္ၿပီး စြန္႔ခြာသြားေသာ
လိႈင္းၾကက္ခြပ္မ
ေလး။
ထြက္ခြာသူက ပိုနာက်င္ရတယ္ဆိ
ုတဲ့စကားကို တေယာက္ေယာက္ေျပာ
ဖူးတယ္ထင္ပါရဲ႕။
ညီမေလးကိုျဖင့္ မနာက်င္ေစလိုပါ။
ကုန္ဆံုးခါနီးဆည
္းဆာတခု၏သက္တမ္း
ကိုလည္း ဆြဲမဆန္႔လိုေတာ့
။ သူ႔အတိုင္း လွေနတာကေလး၊
အဲဒီတဒဂၤကေလးကို
ပဲ
စိတ္အတြင္းသားထဲ
တဆံုးထိရိႈက္လို
႔.. ႀကိဳးေျပေနေသာ
ဖိနပ္အျဖဴကေလးကိ
ု
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔
က်ေနာ္
စည္းေႏွာင္ေပးခဲ
့ပါသည္။
တံခါးတခ်ပ္ပြင့္
သြားတဲ့အခါ
အျခားတဖက္မွာ တျခားေသာအခ်ပ္ကေ
လးဟာ
ပိတ္သြားခဲ့ေပါ့
။ နာက်င္ဖြဖြ။
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.