ေျပျမင့္ရဲ႕ ကဗ်ာတပုဒ္ထဲမွာ
"ငါဟာ
ကဗ်ာေရးသူကေန ကဗ်ာဖတ္သူအျဖစ္
ငါ့ကိုယ္ငါ ကြ်တ္တမ္းဝင္လိုက္ၿပီ" ဆိုတဲ့အပိုဒ္ကေလးပါတယ္။
သိဒၶတၳဝတၳဳထဲ
အလင္းကိုေတြ႕ရွိသြားသူဟာ
သူ႔ကိုယ္သူ ၾကယ္လိုေၾကြပစ္လိုက္တာပဲ။
မီးခိုးေတြလို သိပ္ေပါ့ပါးခ်င္တာပဲ
ေျပာေျပာၿပီး အဆုတ္ထဲကမိႈင္းေတြကို ထိုင္ေငးတယ္။
အခြံလို ေန႔စြဲေတြထဲက
တြားသြားထြက္လာခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြလည္း
အခ်ိန္တန္ ျပန္ႏိုးလာရျပန္တာပါပဲ။
မိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္မီးကေလးေတြ
ျပတင္းကို ျဖတ္လာတဲ့မိုးစက္မ်ား
ဘဝရဲ႕
ဆန္တီယာဂိုငါးရိုးေတြ။
ဘယ္ဘူတာမွ မရပ္ေစခ်င္ေတာ့ေသာ ေန႔စြဲေတြဟာလည္း
အဲဒီနာရီကေလးမွာ ရပ္တန္႔သြားရျပန္တာပါပဲ။
"ငါဟာ
ကဗ်ာေရးသူကေန ကဗ်ာဖတ္သူအျဖစ္
ငါ့ကိုယ္ငါ ကြ်တ္တမ္းဝင္လိုက္ၿပီ" ဆိုတဲ့အပိုဒ္ကေလးပါတယ္။
သိဒၶတၳဝတၳဳထဲ
အလင္းကိုေတြ႕ရွိသြားသူဟာ
သူ႔ကိုယ္သူ ၾကယ္လိုေၾကြပစ္လိုက္တာပဲ။
မီးခိုးေတြလို သိပ္ေပါ့ပါးခ်င္တာပဲ
ေျပာေျပာၿပီး အဆုတ္ထဲကမိႈင္းေတြကို ထိုင္ေငးတယ္။
အခြံလို ေန႔စြဲေတြထဲက
တြားသြားထြက္လာခဲ့တဲ့အိပ္မက္ေတြလည္း
အခ်ိန္တန္ ျပန္ႏိုးလာရျပန္တာပါပဲ။
မိွတ္တုတ္မွိတ္တုတ္မီးကေလးေတြ
ျပတင္းကို ျဖတ္လာတဲ့မိုးစက္မ်ား
ဘဝရဲ႕
ဆန္တီယာဂိုငါးရိုးေတြ။
ဘယ္ဘူတာမွ မရပ္ေစခ်င္ေတာ့ေသာ ေန႔စြဲေတြဟာလည္း
အဲဒီနာရီကေလးမွာ ရပ္တန္႔သြားရျပန္တာပါပဲ။
No comments:
Post a Comment
Note: Only a member of this blog may post a comment.